En toch kiezen we er niet voor om het enorme gebouw aan de Burgemeester Patijnlaan om te bouwen tot woonlocatie. In plaats daarvan houdt men vast aan een verouderde wens: het pand zou moeten worden ingevuld door een internationale organisatie.

De mythe van de internationale bobo

Op papier klinkt het aantrekkelijk: een extra internationale instelling in de Internationale Zone, een mooie vlag aan de gevel, een lintje erbij. Maar de werkelijkheid is een stuk weerbarstiger.

Al vijf jaar geleden is er gekeken naar internationale organisaties die zich hier zouden willen vestigen. Die zouden, zo werd toen gezegd, echt wel komen. Maar ze komen niet. Niet in 2 jaar, niet in 5 jaar. En alsnog blijft het college hangen in dezelfde reflex: “wachten op een internationale partij”.

Dan moet je op een gegeven moment een eerlijke conclusie durven trekken: die kans is gewoon klein. De vraag dringt zich op: Waarom blijven we wachten op internationale bobo’s, terwijl hier gewoon mensen kunnen wonen?

Dit gebouw kan een thuis zijn voor meer dan duizend Hagenaars

We hebben het niet over een klein pandje op de hoek. In een gebouw als dit kun je, afhankelijk van de indeling, honderden woningen realiseren. Denk aan een mix van studio’s, kleinere appartementen voor starters en wat grotere woningen voor gezinnen. Dan praat je al snel over meer dan duizend mensen die hier een thuis zouden kunnen vinden. Uiteraard met een mooie mix van sociaal en betaalbaar.

Meer dan duizend woningzoekende Hagenaars die hun inschrijfduur eindelijk kunnen verzilveren. Meer dan duizend mensen die niet meer van bank naar bank hoeven te verhuizen. Meer dan duizend mensen die niet langer opgesloten zitten in een uitzichtloze zoektocht op Funda.

In tijden van woningnood is zo’n pand geen luxegoed, maar een politieke verplichting voor ons als politiek. 

Tijd om de belofte van “na verloop van tijd” waar te maken

In 2021 zei de toenmalige wethouder Anne Mulder: we geven het pand tijdelijk de bestemming ‘internationale organisatie’. Lukt het niet binnen twee jaar, dan kunnen we opnieuw kijken en komt wonen in beeld.

Die twee jaar zijn ruimschoots verstreken. We zijn inmiddels bijna vijf jaar verder. Als dát geen “verloop van tijd” is, wat dan wel?

Het is tijd dat het college zich aan die belofte houdt. Niet door weer een nieuw onderzoek te starten, niet door nóg eens te wachten op een internationale grootmacht, maar door vol in te zetten op het realiseren van woningen.

In een stad met een diepe wooncrisis kun je het je simpelweg niet permitteren om een groot, kansrijk gebouw aan de Burgemeester Patijnlaan te laten verpieteren in de wachtkamer van een oude droom. Dit kan een thuis worden voor honderden huishoudens.

Laten we daar dan ook voor kiezen. Voor woningen, voor betaalbaarheid, voor Hagenaren die al veel te lang wachten.